Home > Poesias > Oremus de su Disterradu

Oremus de su Disterradu

Eh tue, disterradu:
esser de passera, semper de passera,
tenner sa terra che pasada,
mirare chelos chi nostros non sunt,
biver cun gente chi sa nostra no est,
cantare cantzones chi nostras non sunt,
rier de risu chi su nostru no est,
stringer manos chi nostras no sunt,
pranger su prantu chi nostru no est,
aer amores chi nostros no sunt,
proare màndigu chi nostru no est,
pregare deos chi nostros non sunt,
intender unu numen chi nostru no est,
pensare a cosas chi nostras non sunt,
usare dinare chi nostru no est,
sentire caminos chi nostros non sunt…

Eh tue, disterradu:
esser de passera, semper de passera,
tenner totu che cosa de presta,
basare pipios chi nostros non sunt,
coginare cosas chi nostras non sunt,
intender càmpanas chi nostras non sunt,
bestire una cara chi nostra no est,
prangher mortos chi nostros non sunt,
biver sa bida chi nostra no est,
giogare giogos chi nostros non sunt,
dormire in letu chi nostru no est,
pigare a turres chi nostras non sunt,
leger noas, francu sas nostras,
sunfrire pro totus e pro su nostru,
intender proende cun proja angena,
e bier s’abba chi nostra no est…

Eh tue, disterradu:
esser de passera, semper de passera,
non tenner umbra, petzi bagàllios
brindare in festas chi nostras non sunt,
cumpartzire su letu chi nostru non est,
letu e “pane nostru” chi nostru no est,
contare contos chi nostros non sunt,
cambiare de domos chi nostras non sunt,
faxer traballos chi nostros non sunt,
andare in tzitades chi non sa nostra,
e in spidales chi nostros non sunt,
cura de males, chi tenent cura,
illèbiu a su mancu, ma non de su nostru,
chi sanat petzi cun sa torrada…

Eh tue, disterradu:
esser de passera, semper de passera,
forsis est cras, cras o mai prus…
su tempus farsu de sos relògios
su tempus non contat, conta sa mancàntzia
imbetzare cumprinde annos,
chi annos non sunt, ma discontos
de un’armanacu chi nostru no est,
morrer in terra chi nostra no est,
intender chi prangent, chen’esser de nostros
un’àtera bandera chi nostra no est,
carragiat linnas chi nostras non sunt,
baulu nostru chi nostru no est,
frores e cruxes chi nostros non sunt,
dormire in tumba chi nostra no est
misturare a ossos chi nostros non sunt,
in fines de contos, òmine sena patria,
òmine sena nùmen, òmine sena nùmen…

Eh tue, disterradu:
esser de passera, semper de passera,
tenner sa terra che pasada,
tenner totu che cosa de presta,

non tenner umbra, petzi bagàllios
forsis est cras, cras o mai prus…

Letanías del desterrado de Miguel Angel Astùrias (Tzitade de su Guatemala 1899 – Madrid 1974) prèmiu Nobel pro sa literatura 1967.

Pigada dae Kelebek Blog.

Categories: Poesias Tags:
  1. No comments yet.
  1. No trackbacks yet.

Leave a comment